Familie Augustijn heeft zich ontpopt tot bietenfluisteraar
STEENBERGEN – Jaarlijks voeren de inmiddels vijftigtal leden van ‘Het zal me een biet wezen’ een sportieve en vaak ook ludieke strijd met als einddoel het telen van de zwaarste voederbiet. “Het is een wedstrijd waarbij de uiteindelijke gezelligheid tijdens de ‘weegavond’ bij zorgboerderij De Ruige Velden in Lepelstraat voorop staat”, zo laat vader Marco Augustijn weten. Maar voor de Augustijntjes – vier stuks, met moeder Miriam als toegewijd supporter en ‘coach’ – blijkt het ook een spannende sport. Gaan ze dit jaar weer met prijzen en de eer strijken?
Achter de kippenschuur bij de boerderij aan de Moerstraatseweg doen enkele inmiddels joekels van peeën hun best om uit te groeien tot mogelijk winnende exemplaren. Ze staan in zandgrond, want de boerderij ligt een eindje van het begin van het Oudland, dat immers de overgang van klei naar zand vormt.
De familie Augustijn doet al enkele jaren mee aan de strijd om de zwaarste pee. Naast vader Marco (42) nemen zoon Kevin (14), Dochter Annemiek (12) en de jongste van het stel zoon Tim (10) deel. Ze zijn eigenlijk best fanatiek, hoewel vader Marco blijft benadrukken dat het meer om de lol gaat.
Bietenfluisteraars
“Alle deelnemers krijgen hetzelfde bietenzaad. Natuurlijk hebben wij onze techniek en eigenlijk ook een geheime aanpak. Die verklappen we zeker niet”, vertelt het viertal. “We praten ook tegen de bieten. Ja, je kunt wel zeggen dat we ‘bietenfluisteraars’zijn”, klinkt het met een glimlach. Dochter Annemiek grapt naar haar moeder – de ‘coach’ – dat zij een wat andere interpretatie van ‘bietenfluisteren’ heeft. Annemiek doet even voor hoe moeder dit volgens haar doet: “Nou kom op jongens, jullie kunnen het. Come On!”, schalt het door de kamer.
Tot wel twintig kilo
De resultaten van dit ‘fluisteren’ en die van hun geheime techniek vertalen zich in toch enorme exemplaren. Zo’n achttien tot twintig kilo per stuk hebben ze al wel gehaald. Binnen de bietenclub levert dat regelmatig een sterke einduitslag op. Er is zelfs een jaar geweest dat ze alle vier in de prijzen vielen. “Annemiek werd bij de jeugd eerste, Tim bezette de tweede plaats, Kevin werd nummer drie en papa werd toen nummer één bij de volwassenen”, vertellen de kinderen.
Een kick
Voor vader Marco is het winnen niet zo belangrijk. Of toch?: “Het geeft wel een kick wanneer je de echte kenners – de akkerbouwers – kunt verslaan. Die hebben immers meer verstand van de gewassen. Zo is Jack van der Bol, de vader van medeorganisator Marc, altijd wel koploper. En het is een sport om bijvoorbeeld Jack van Tiggelen voor te blijven”, glundert vader Marco.
Altijd ook een kwestie van geluk
Tot slot worden toch nog wat details van de aanpak verklapt. “Goed loof is belangrijk. En we rooien de peeën pas vlak voor de avond waarop ze worden gewogen. Maar het blijft toch ook altijd een kwestie van geluk hebben. De ene pee doet het nu eenmaal beter dan de andere. En het levert keer op keer een gezellige avond op”, zo besluit Marco Augustijn.
Hij geeft nog wel even de complimenten aan zorgboerderij De Ruige Velden. Hier wordt de wedstrijd ook dit jaar afgesloten. Dat gebeurt op 10 november. “Wat goed van ze dat ze dit toch elke keer weer doen”.
(door Peter Vermeulen)
