Echtpaar Chiel en Marie van de Par 70 jaar getrouwd
STEENBERGEN – Zondag 9 juli is het feest voor de familie Van de Par. In Onze Stede wordt die dag gevierd dat Chiel en Marie van de Par 70 jaar getrouwd zijn. Heel bijzonder, want een platina huwelijk behoort tot de uitzonderingen. Ze willen niet veel bombarie rond deze gebeurtenis. Verhalen in de kranten hoeft voor hen niet. Voor Steenbergse Courant maken ze overigens graag een uitzondering.
Chiel van de Par (89) zag het eerste levenslicht op 22 februari 1928. Hij werd geboren als zoon van Arjaan en Truuske van de Par. Chiel is een geboren en getogen Steenbergenaar, al werkte hij alleen in zijn jonge jaren in deze plaats. “Na school ging ik werken bij fietsenmaker Van Broekhoven op de Welberg en nog een poos als jongste hulp bij Willy van de Kar, die toen zijn garagebedrijf nog in de Kaaistraat had”. Uit die tijd komt nog een herinnering boven: “Net na de bevrijding vond ik nog een flinke blindganger in de waterbak die gebruikt werd om gaatjes in de autobanden op te sporen. Wat moest ik nou met zo’n bom? Op mijn schouder droeg ik hem naar het politiebureau. Maar daar doken ze weg en moesten ze er niets van hebben. ‘Donder op met dat ding, breng maar naar de Markt’, zeiden ze. Daar werd al dat spul namelijk verzameld”.
Dansen in de Schipperskiet
Het projectiel bleef intact en kwam tussentijds niet tot ontploffing. Dat was maar goed ook, vindt echtgenote Marie (86). Het leven had dan immers anders gelopen. Zelf is ze geboren in Vlissingen en verhuisde ze later naar Middelburg. Noodgedwongen vanwege het bombardement in haar geboorteplaats. Een gebeurtenis die zich in Rotterdam – waar ze ook een tijd verbleef – nog eens herhaalde.
Eenmaal terug in Middelburg ontmoetten Chiel en Marie elkaar. “Ik werkte daar met mijn vader die metselaar was aan het treinstation”, vertelt Chiel. Marie werkte daar dicht in de buurt. “Waar kun je hier dansen vroeg hij. Bij de Schipperskiet, antwoordde ik. En daar ontmoetten we elkaar. ‘Dat is een Brabander, dat is niks, die moet je niet hebben’ waarschuwden ze me. Maar hij zag er goed uit”, herinnert Marie zich.
Bronzen trouwring
Van dansen en sjansen ging het verder en het tweetal trouwde op 2 juli 1947. “Voor de kerk in het schoolgebouwtje, want de kerk had de bombardementen niet overleefd en voor de wet in een opengesteld zaaltje in het stadhuis”. Marie kreeg voor die gelegenheid een bronzen ring die haar vader Theo voor zijn dochter had gemaakt van een vliegtuigonderdeel. Chiel moest het zonder ring doen, daar was geen geld voor. Vader en moeder Van de Par waren voor de gelegenheid naar Middelburg gekomen. Met de trein. “We aten cake, door mijn moeder gebakken en voor ’s avonds had ze heel lekker gekookt”, weet Marie nog.
‘Lage Schommel’, Jordaan en Boetse Molen
Het tweetal ging inwonen bij de ouders van Chiel. In het kleine huisje aan de Boetsemolen. “Daar waren mijn ouders uiteindelijk gaan wonen. Eerst woonden we aan de ‘Lage Schommel’ (woningen die destijds stonden aan de Molenweg, tussen de Van Gaverenlaan en Burgemeester van Loonstraat – red.) en daarna in de ‘Jordaan’, de woningen van de bouwvereniging die stonden op de plaats waar nu de brandweerkazerne is”.
Geen varken? Dan toch naar Indië.
Chiel werd naar Indië gestuurd. “Ik heb nog geprobeerd om voor hem vrijstelling te krijgen, want we hadden twee kinderen met een derde opkomst. In de wachtkamer bij de militaire keuringsarts vertelde ik tegen de wachtenden dat ik hoopte dat dit zou lukken. ‘Heb je een varken meegebracht’, vroeg er iemand. ‘Nee?, nou vergeet die vrijstelling dan maar, dat gaat niet lukken’. En inderdaad de arts wilde van vrijstelling niets weten. Hij vond het zelfs beter voor me dat mijn echtgenoot een tijdje naar Indië ging. Dat zou nieuwe kinderen voorlopig even uitstellen”, vertelt Marie met een glimlach. Van dat uitstel kwam overigens geen afstel. Uiteindelijk kreeg het echtpaar zeven kinderen: vier jongens en drie meisjes. Ook hun nazaten hebben niet stil gezeten. Chiel en Marie van de Par hebben 15 kleinkinderen en eveneens 15 achterkleinkinderen.
Eigen woning
Terwijl Chiel in Indië zat – hij verbleef daar anderhalf jaar - kreeg Marie een eigen woning toegewezen in de Van Hoogendorpstraat, een plek waar het gezin Van de Par zo’n 22 jaar zou wonen. Met zeven kinderen werd het daar toch echt te klein. “We hebben aan toenmalige wethouder Cor Hoendervangers te danken dat we konden verhuizen naar een grote woning aan de Ravelijnstraat. Hier woonden we 18 jaar en vandaaruit verhuisden we naar de Geraniumstraat. Ook daar hebben we lang gewoond”.
‘Snelwassertje’
Het is een leven geweest van hard werken. Chiel in de bouw en Marie in het huishouden, waar alles nog met de hand moest gebeuren. Met in de beginjaren veel ‘armoei’ en na de oorlog en de benodigde opbouw naar de watersnood betere jaren. Chiel van de Par heeft nog gemetseld aan de toenmalige Enka en aan de noodwoningen die in Steenbergen na de oorlog zijn gebouwd. Na de oprichting van zijn eigen onderaannemingsbedrijf kreeg het gezin financieel meer ruimte. De goede tijden braken aan. Ook voor Marie werd het iets gemakkelijker: “Ik kreeg mijn eerste wasmachientje. Een snelwassertje. Daarin ging ook veel wasgoed kapot, maar het was beter dan het wassen met de hand”.
Er kwam ook ruimte voor ontspanning. “Op vakantie. Met de tent. Eerst naar de Kloof in Bergen op Zoom, later verder weg, naar Duitsland en Frankrijk met de vouwwagen en de caravan”.
Vier jaar geleden werd het noodzakelijk om te verhuizen naar de aanleunwoning in de Rozemarijnstraat. “Dat was aanvankelijk niet gemakkelijk. Je weet wel: oude bomen moet je eigenlijk niet verplaatsen. Maar we hebben gezellige mensen hier in de buurt. We kijken nu wel uit naar ons jubileumfeestje. Dat zal wel heel anders zijn dan op onze trouwdag”.
Door Peter Vermeulen ©Steenbergse Courant/KijkopSteenbergen.nl
