Zuinig zijn op onze politiemensen

Na alle euforie van de voorbije weken, moet me deze keer iets heel anders van het hart: Ik maak me namelijk ernstig zorgen over de toenemende agressie tegen onze politiemensen. Laatst was het in één weekend, op verschillende plaatsen in de regio, maar liefst vijf keer “raak”. Als ik dat op maandagmorgen bij het ontbijt in de krant lees, draait mijn maag om, dat mag u gerust weten. Als vader van een jonge politieagent kijk ik misschien door een gekleurde bril, maar ik weet zeker dat mijn blik niet vertroebeld is. Want ook als burgemeester - en dus eerstverantwoordelijke voor openbare orde en veiligheid in onze gemeenschap - word ik steeds vaker geconfronteerd met verbaal én fysiek geweld tegen handhavers, verkeersregelaars, vrijwilligers, ambulancemedewerkers en onze eigen ambtenaren. Helaas is de onrust in onze samenleving de laatste tijd toegenomen, ik weet het. Of het nu boeren, zorgpersoneel of leraren zijn;  iedereen heeft uiteraard het volste recht om op te komen voor zijn belangen. De druk op ons politieapparaat neemt mede hierdoor echter nóg verder toe. De meeste “dienders” komen zodoende niet meer aan hun noodzakelijke rust toe. Onder omstandigheden die je liever uit de weg gaat, werken zij zich een slag in de rondte. Waar anderen een stap terug doen, zetten zij juist een stap naar voren. Om erger te voorkomen. Meer dan eens wordt gezegd dat de politie geen gezag meer zou hebben, maar wordt dat gezag wel gerespecteerd? De praktijk bewijst anders. De roep om meer blauw op straat en meer zichtbare wijkagenten zwelt aan. Prima, maar dat betekent wél dat we respect voor ze moeten tonen. We willen toch allemaal dat de beperkte capaciteit die we nu hebben minimaal voorhanden blijft? En dat deze mannen en vrouwen  gemotiveerd en gewaardeerd blijven, zodat zij niet uitvallen? Uit de grond van mijn hart hoop ik dat we zorgzamer omgaan met onze politiemensen. Ze waar mogelijk steunen en zeker niet hinderen. Laten we alstublieft zuinig op ze zijn, want we hebben ze keihard nodig.