Witte Da, verhalen uit het leven gegrepen
STEENBERGEN – Een huiskamersfeer in Myra Ceti vormde zondagmiddag het toneel voor de 2e editie van Witte Da? Maar liefst zeven deelnemers deelden hun persoonlijke verhaal of hun muziek. Het werd een sfeervolle, warme en indrukwekkende middag.
‘We luisteren graag naar elkaar’
In een ongedwongen sfeer werden de bezoekers van Witte Da zondagmiddag door Claudia de Groen persoonlijk verwelkomd. Want tja, elk evenement heeft nog steeds met coronaregeltjes te maken. De zaal was er ook op ingericht. Men zat twee aan twee, aan een eigen tafeltje voorzien van naam en een knabbeltje. Een beetje zoals thuis, knus samen op de bank. Een bank op het toneel en een microfoon, meer was niet nodig. Claudia de Groen heette, mede namens co-organisator Willem Jongeneelen, de gasten én sprekers hartelijk welkom. “Super! De zaal zit weer vol. Wat fijn dat jullie er zijn.” De sprekers, Frans van Eekelen, Igor Sékulovic, Frits Bayens, Sjoerd van den Boom, Hilde van Straten, Elly Hellemons en Rongshen Chen zaten vooraan. De één ontspannen, de ander toch wel een beetje nerveus. Want het is niet niks, jouw persoonlijke verhaal delen met vreemden.
‘Ons Loeke’
Het verhaal van Hilde van Straten ontlokte bij veel aanwezigen blijken van herkenning. Hilde bekend in Steenbergen als juffrouw Hilde van de Maria Reginaschool en zeker óók van de belevingsroute ‘Rituelen helen’. Haar verhaal ging over Ludo de Caluwé, de broer van Hilde. Voor ze begon te vertellen stak Hilde een kaarsje aan voor ‘ons Loeke’, die overleden is. Ze vertelt over de familie, hoe vader en moeder elkaar leerden kennen bij het café van moederszijde in Ossendrecht. Hoe vader het maar niks vond in Zeeuws-Vlaanderen. En hoe ze via Limburg, want ‘ons pa zat bij de douane’ terug naar Ossendrecht belandden. Een groot gezin, een eigen zaak en weer een kleintje op komst veroorzaakten veel spanningen tussen pa en ma. Pa ging in de kost in de Visserstraat 35 in Steenbergen, en kleine Ludo werd geboren, hij was altijd ziek. Hij kon niet mee op school en werd uiteindelijk uit huis geplaatst. “Onze Lou ging werken. En als tie er was waren ze blij met hem” zei Hilde. “Maar vaak kwam hij niet opdagen, zat hij bij de ‘Lucky Luke’. Te drinken, en vaak ook achter de bar om te werken. Want iedereen mocht hem. Hij maakte met iedereen een praatje. Daar leerde hij een vrouw kennen, een stuk jonger dan hijzelf was.” Maar zo zei Ludo: “Oud worre ze van eiges”. Het huwelijk liep stuk. Ludo ging terug naar Steenbergen en kocht een huis in de Visserstraat, jawel, op nummer 35. Iedereen mocht hem, iedereen herkende hem met zijn shagje, zijn mutsje en zijn hondje. Hij ging niet naar het café, hij zette een bankje op de stoep voor het raam. Maar dat mocht niet, dus hing hij het aan de gevel. Daar zat hij. Maakte een praatje met iedereen. “Maar waarom mochten ze zo graag?” vraagt Hilde zich hardop af. Om direct zelf te antwoorden “Gewoon, omdat hij was wie hij was. En ik ben trots dat ik zijn zusje ben!”
‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’
Alle vertellers hadden hun eigen, mooie en inspirerende verhaal. Maar het verhaal van Rongshen Chen kreeg het langste applaus van de hele middag. Niet in het minst omdat hij – als 14-jarige jongen – alle aanwezigen een spiegel voorhield. Over cultuur, opvoeding en discriminatie. Een verhaal dat recht uit zijn hart kwam. “Hallo” begon hij rustig. “Ik ben Rongshen, zoon van Chinese ouders, opgevoed volgens de Chinese cultuur.”
‘Discriminatie is niet persoonlijk’
De vertellers die na Rongshen hun verhaal vertelden staken hem ieder een hart onder de riem. Igor die vertelde over de vlucht van zijn familie naar Kroatië. Waar moeder, omdat ze vrouw is, uit haar functie van rechter werd gezet. Maar ze kwamen terecht op een eiland met zon, zee en ze gingen zwemmen. “Toon veerkracht, het gaat niet over jou. Discriminatie overkomt velen, het is niet persoonlijk.”
Na de muzikale afsluiting van de middag bleven velen nog wat langer. Er was veel om over na te praten.
[ door Tineke Feskens - foto’s: Jan de Langen ]
