Willeke en Marien Schenkel, vier dochters en een hond: Thomashuis Welberg krijgt nieuwe ouders
WELBERG – Elf jaar waren Hans Deuling en Sylvia Bouwmans met veel liefde en vooral plezier de vader en moeder van het ‘Thomashuishouden’ aan de Kapelaan Kockstraat, maar op 31 juli aanstaande zwaaien zij af. De woonvorm voor verstandelijk beperkten wordt vanaf die dag gerund door Willeke en Marien Schenkel uit Zwijndrecht. Het echtpaar voegt er nog wat extra’s aan toe, namelijk vier dochters en een labradoodle die Binky heet.
Dat 2021 het jaar van het grote afscheid zou worden, stond al een tijdje vast voor Hans (63) en Sylvia (59). “Maar tussen zeggen dat je afscheid neemt en daadwerkelijk afscheid nemen, zit toch wel een wereld van verschil,” erkent Hans bij wie de tranen nu al opwellen. Zuchtend: “Dat gaat nog wat worden eind juli.” Het is ook niet niks om als oprichters van het Welbergse Thomashuis afscheid te moeten nemen van een groep bewoners die niet alleen cliënten, maar ook echt familie zijn. “Dat is precies waar het om draait in dit soort huizen. Dat je niet een woonvorm bent, maar een echt huishouden. Het is fantastisch om te doen, maar het maakt het afscheid moeilijk.”
De zorg kan beter
Die persoonlijke band met de bewoners is ook voor Willeke (46) en Marien (51) Schenkel de reden om het avontuur aan te gaan. Willeke werkt al haar hele werkende leven in de zorg, maar ervaart de toenemende regel- en tijdsdruk als frustrerend. “De zorg kan beter, anders, persoonlijker. De beslissingen voor de werkvloer worden van bovenaf genomen en dat is niet goed. Ik kon me indenken dat ik op een gegeven moment in een burn-out zou belanden terwijl ik zo van mijn werk hou. Maar het zit mij en veel collega’s dwars dat je niet iedereen de aandacht en tijd kunt geven die ze verdienen.”
Bij toeval
De stap naar een eigen Thomashuis is een grote, maar het gezin Schenkel ziet de toekomst met vertrouwen tegemoet. Willeke: “Een jaar of zeven geleden liepen we bij toeval aan tegen een Thomashuis in aanbouw. We kenden het niet en doken thuis het internet op om er meer over te leren. Sinds die tijd zijn wij er door geïntrigeerd.”
Het juiste moment om de stap te nemen, leek er maar niet te komen onder meer omdat Marien als kapitein van een eigen schip de koers ook niet zomaar even kon verleggen. Twee jaar geleden meldde zich een koper voor het schip en lagen de kaarten ineens anders: “Niet eens echt door ons, maar door de meiden,” vertellen Willeke en Marien. “ We hadden de wens eigenlijk al een beetje opgegeven maar toen zij hoorden dat het schip verkocht was, zeiden ze meteen: ‘Mooi, dan kunnen we nu voor een Thomashuis gaan’.” Het samenleven met mensen die niet tot je eigen gezin behoren, zal volgens Marien weinig problemen opleveren. “Leven is op een schip is niet veel anders. Je thuis is je werk en je werk is je thuis.”
Nieuwe start
Dat het avontuur hen in het kleine dorp Welberg zou brengen, was onverwacht. Willeke: “We werden allemaal op slag verliefd op het huis, maar het is natuurlijk toch wel een eind weg van Zwijndrecht.” “En van opa en oma die we nu hartstikke vaak zien,” legt Eline (17) de vinger op een gevoelige plek. Zij en oudere zus Marloes (18) staan op het punt om de volgende stap in hun studeercarrière te zetten. De 13-jarige tweeling Laura en Renske maakt een nieuwe start op ‘t R@velijn en dat is best spannend. Ze moeten straks samen een slaapkamer delen, terwijl ze in Zwijndrecht net allebei hun eigen plekje hadden. Dat doet wel even zeer. Aan de andere kant kijken ze weer heel erg uit naar het feit dat zij hun huis gaan delen met zes nieuwe huisgenoten met wie zij via online videobellen al een beetje kennis hebben gemaakt.
Warm bad
“De overgang gaat heel geleidelijk voor de bewoners,” legt Hans Deuling uit. “In januari hebben we hen verteld dat we gingen stoppen en dat namen ze goed op. De familie Schenkel had een boekje gemaakt met foto’s zodat ze konden zien wie-wie is en dat werd positief ontvangen. Het is belangrijk dat de bewoners langzaam kunnen wennen met de zekerheid dat het allemaal goed komt.”
Die zekerheid staat voor Hans en Sylvia als een paal boven water. “Tijdens de eerste gesprekken merkten we al dat Willeke en Marien qua gedachten over zorg verlenen en omgang met de bewoners heel erg op één lijn liggen met ons.” Het gezin Schenkel kan volgens hen in ieder geval rekenen op een dorp dat hen met open armen ontvangt. “De eerste dag dat wij hier kwamen, voelde als een warm bad. Het zal best even wennen zijn om deel uit te maken van zo’n kleine gemeenschap. De mensen weten hier echt alles van elkaar, maar niet op een vervelende manier. Ze zijn geïnteresseerd en betrokken. We hebben de sociale controle nooit als onprettig ervaren. Integendeel zelfs.”
Meity’s feestje
Hans en Sylvia maken geen groot spektakel van hun afscheid. Dat hoeft ook niet, want de julimaand wordt al één groot feest met de traditionele feestweek en de komst van de Schenkels. Die maand wordt ook het feestje voor de 65ste verjaardag van mede-bewoner Meity de Neve gevierd. Een dag met een lach en een traan want Meity is namelijk overleden aan de gevolgen van het corona-virus. “Ze zag zo uit naar haar 65ste verjaardag,” vertelt Sylvia. “Het zou één groot feest worden in het Thomashuis. Meity’s familie wil dit gewoon door laten gaan. Het is tekenend voor de band die er tussen ons allemaal is.”
Kippen
Wanneer Hans en Sylvia de deur voor de laatste keer achter zich terug trekken, begint het Thomashuis Welberg aan haar tweede hoofdstuk met de familie Schenkel. Zonder grote veranderingen benadrukken Willeke en Marien: “Wij komen bij de bewoners in hun huis wonen en niet andersom. Als we al veranderingen door gaan voeren dan zal dat zeer geleidelijk gaan en zeker niet ingrijpend zijn. Natuurlijk zijn we anders dan Hans en Sylvia, maar we denken wel heel erg hetzelfde wanneer het gaat om de zorg voor de bewoners.”
Eén ding gaat er volgens de meiden echter wel veranderen: “Wij willen kippen. Minstens vier.”
Foto: Sylvia Bouwmans en Hans Deuling (links) maken plaats voor Willeke, Marloes, Marien, Eline, Renske en Laura Schenkel. Ook hond Binky (niet op de foto) komt mee naar het Thomashuis op de Welberg.
[ door Dasja Abresch © Steenbergse Courant ]
