Jan en Lena Ernest-Voorbraak vierden platina jubileum: Zeventig jaar getrouwd dankzij een verloren pen
STEENBERGEN – De woning van Jan en Lena Ernest-Verbraak heeft momenteel nog het meest weg van een bloemisterij. Prachtige, kleurrijke bossen, gekregen van familie en vrienden, van de burgemeester en van de Commissaris van de Koning, staan in iedere hoek van de woonkamer. Zelfs Willem-Alexander stuurde het echtpaar een mooie brief. De aanleiding voor al die aandacht is dan ook een bijzondere: maar liefst zeventig jaar geleden stapten de echtelieden in het huwelijksbootje. De beste beslissing die zij ooit hebben genomen, zo vinden Jan (91) en Lena (89) tot op de dag van vandaag.
In 1947 kregen Jan en Lenie verkering. Het was in een tijd dat jongeren elkaar niet zo veelvuldig troffen als nu. Het is dan ook niet verwonderlijk dat bij veel echtparen uit die naoorlogse jaren de vonk oversprong tijdens evenementen als de kermis of de jaarmarkt. Zo ook bij het echtpaar Ernest. Jan kan zich nog als de dag van gisteren herinneren hoe het gebeurde tijdens de Steenbergse kermis. “Ik zat in de schommel een beetje ruig te doen,” vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. “Helemaal bovenin draaide ik me om in mijn stoel, maar daardoor viel mijn vulpen uit mijn borstzakje naar beneden. Daar stond Lena die hem opraapte. Toen ze hem aan me teruggaf, was het gelijk raak.” Lena knikt bevestigend: “Het was echt liefde op het eerste gezicht.”
In de bedstee
Na een verkeringsperiode van een kleine drie jaar ging het jonge stel (“hard lopend”) naar het gemeentehuis voor het boterbriefje. Na de plechtigheid stond er geen roze wolk voor ze klaar. “Eerder een houten plank met spijkers er doorheen,” lacht Lena. Die harde werkelijkheid had niets te maken met de liefde, maar wel met de huisvesting. “We hebben het eerste jaar bij mijn schoonouders gewoond,” aldus de bruid. “Zij hadden tien kinderen en daar waren er nog acht van thuis. We sliepen in een bedstee, dat had ik nog nooit gedaan,” vertelt Lena die met zeven broers en zussen toch echt geen luxe gewend was. Daar in de bedstee werd het eerste kind geboren.
Varken geslacht
“Gelukkig zouden we al snel een huisje op de Koevering krijgen,” vervolgt Jan. “We hadden petroleumlampen gekocht en zelfs het varken stond er al, maar toen bleek dat de gemeente het huis aan een ander had vergeven. De huisbaas had daar in die tijd van woningnood niets over te vertellen.”
De petroleumlampen werden verkocht en het varken geslacht. Voor het jonge gezin Ernest werd er wel een onderkomen gevonden, maar dat was niet veel beter dan het ouderlijk huis. “We kregen de helft van een woning aan de Jan van Bruhezestraat. Er woonden in die tijd twee gezinnen in één huisje. Het gezin dat boven ons woonde, kreeg drie kinderen en wij kregen er ook nog eentje bij. Samen deelden we de w.c.. Een douche hadden we niet.”
Zeven dozen met bekers
Het behoeft geen uitleg dat Jan en Lena dolgelukkig waren toen zij in 1957 eindelijk hun intrek konden nemen in een spiksplinternieuwe eengezinswoning aan de Stadshillen. Daar kregen ze er nog twee kinderen bij, waarmee het gezin compleet was. Jan: “Ik heb nog geprobeerd om het huis te kopen, maar 11.000 gulden was in die tijd heel veel geld.”
In de grote tuin achter de woning was ruimte genoeg was voor Jan zijn grote passie: duiven en siervogeltjes. Hij sleepte ontelbaar veel prijzen in de wacht. Lena: “Laatst hebben we de zolder opgeruimd. Zeven dozen met bekers stonden er!” De mooiste exemplaren van glas hebben een vaste plek in de woonkamer waar aan de muren ook tal van herinneringen aan de grote overwinningen van duivenmelker Ernest hangen. Duiven heeft hij nog steeds, maar de siervogeltjes heeft hij opgeruimd. Daarvoor in de plaats geniet hij extra van de wilde vogels in de tuin. “Lena kijkt televisie, ik kijk naar de kauwen en de eksters. Prachtig vind ik dat.”
Kokosmatten kloppen
Lena zelf had voor hobby’s nooit tijd. “Het huishouden was mijn hobby. Dat moest wel, want dat hield nooit op. Wassen, vegen, soppen en koken en één keer in de week alle kokosmatten naar buiten om te kloppen. Pfff, dat was me een tijd.” Ondanks de lichamelijke mankementen rooit het echtpaar het nog altijd met z’n tweetjes. “Het is wel een groot geluk dat Jan nog auto kan rijden,” vindt Lena. “We gaan niet ver, maar we kunnen wel zelf naar het ziekenhuis en om een boodschap.”
Over vijf jaar weer
Afgelopen weekend vierde het echtpaar feest bij De Watertoren. Met hun vier kinderen, vijf kleinkinderen, acht achterkleinkinderen, overgebleven familie en vrienden. “Het was zó gezellig,” blikt de bruid glunderend terug. “Bij het weggaan vroeg iedereen: ‘Over vijf jaar weer?’. ‘Dat is goed’, zei ik toen, ‘maar dan moeten jullie er ook allemaal weer bij zijn’.”
Op hun 70ste huwelijksverjaardag kregen Jan en Lena Ernest-Voorbraak bezoek van burgemeester Ruud van den Belt. Hij bracht geschenken en felicitaties van de gemeente Steenbergen. “Ik zal ook weer blij zijn als het gedoe allemaal achter de rug is,” verzuchtte Lena eerlijk.
