De liefde voor een bijzonder meisje blijft, maar de Stichting Ankie sluit het boek
STEENBERGEN – De stichting Ankie houdt op te bestaan. Na elf jaar komt er een einde aan de stichting die is opgericht “uit liefde voor een bijzonder meisje”: Ankie van Overveld. Haar moeder Shirley was de oprichter, maar eigenlijk was stichting Ankie een klein beetje van iedereen. In de afgelopen elf jaar werd door middel van verkoop, sponsoracties, grote en kleine activiteiten een bedrag van € 185.000,- bijeengebracht voor het goede doel. Nog veel groter is de opbrengst die niet in geld uitgedrukt kan worden: de saamhorigheid die groeide uit het samen optrekken tegen kanker voor de kinderen die erdoor getroffen worden.
Elf jaar geleden ontstond de stichting om de meest hartverscheurende van alle redenen: Het overlijden van Ankie, de dochter van Shirley en haar man Ries en de zus van Marijn op 5 februari 2010. De tumor in haar hoofd bleek sterker dan de medische wetenschap, sterker dan haar eigen wil om te leven en sterker dan alle liefde van de wereld die haar omringde.
Half woord genoeg
Aan het afscheid van Ankie ging een jaar van intensieve behandelingen vooraf. Het ziekenhuis werd in die tijd een vertrouwde en veilige plek voor het gezin. “In de gangen troffen we mensen die precies hetzelfde door moesten maken als wij . We hadden aan een half woord genoeg. We huilden er en we lachten er en er was altijd een hand op je schouder wanneer je die nodig had.”
Kanjerketting
Toen Ankie overleed had Shirley geen andere keuze dan haar los te laten. Ze had echter wel een keuze om de plek waar zoveel herinneringen en emoties zaten vast te houden door zich ervoor in te zetten.
Met name de Kanjerkralen die de kinderen er na iedere behandeling, teleurstelling en overwinning krijgen werd haar doel. “Ankie zelf heeft trouwens nooit een Kanjerketting gehad omdat zij op de afdeling neurochirurgie lag. Ik ben er zelf pas later achter gekomen hoe waardevol en steunend die ketting is. Een bijzondere herinnering voor de kinderen die overleven of voor de ouders die hun kind verloren.”
Verrast door de impact
Om geld in te zamelen voor met name de Kanjerketting en voor Kika verkocht Shirley handgemaakte zeepkettingen. “Van oude kralen maakten we nieuwe kettingen. Ik vond het heerlijk om ze te maken. Ik kon mezelf dan even helemaal verliezen in het werk. Ik voelde me er dicht door bij Ankie op een fijne ontspannen manier. Het was een soort therapie.” Tijdens de verkoop in kraampjes op markten en braderieën werd ze verrast door de impact. “Mensen werden er enorm door geraakt, dat zag ik steeds weer gebeuren.”
Gelukspoppetje
Wat Shirley nooit had kunnen voorspellen, was wat de stichting Ankie teweeg zou brengen in de gemeente Steenbergen en zelfs in de regio. De ene na de andere actie werd op touw gezet, de ene nog groter dan de andere. “De bedragen werden ook steeds groter al ben ik mijzelf altijd erg verbonden blijven voelen met de kleine dingen. Een kindje dat zelfgemaakte armbandjes had verkocht en vijf euro kwam brengen. Of een gelukspoppetje van tien cent aan een ziek kind kunnen geven.”
Tijd met het gezin
Sinds de oprichting van de stichting Ankie is er veel gebeurd. Het gemis en verdriet bleven, maar er kwam ook ruimte om het leven zijn loop te laten gaan. Sinds een paar jaar is Shirley eigenaresse van Uitvaartzorg ‘Het Koestermoment’ en is ze op haar plek geland. “Waar ik steeds meer behoefte aan krijg, is rust. Ik wil mij naast mijn werk weer kunnen ontspannen door leuke dingen te doen en tijd door te brengen met mijn gezin. De stichting Ankie werd in de loop van de jaren zo groot dat het ook voor een deel een bedrijf was. Met inkoop, administratie, belastingaangiftes en alles wat erbij komt kijken. Ik legde de lat hoog. Als er een cheque werd uitgereikt voor de stichting Ankie dan vond ik dat ik die persoonlijk in ontvangst moest nemen.”
Loslaten
De bezinning kwam tijdens corona. “Er kwam zoveel rust dat ik tijd had om goed te kijken naar wat ik aan het doen was. Ik vond het heerlijk om geen verplichtingen meer te hebben. Ik ben ook weer begonnen met fröbelen, gewoon omdat ik het zelf wilde doen. Diezelfde rust van de beginjaren viel als een warme deken rond me heen.”
Langzaam groeide het besef dat het tijd was om de stichting Ankie te beëindigen. “Tweeënhalf jaar heb ik erover gedaan om de beslissing te nemen en nog kost het me moeite om het openbaar te maken. Deze stichting is uiteindelijk ook een beetje mijn kindje geworden en het is weer een moment van loslaten.“
Dankbaar is ze voor alle mensen die haar letterlijk met raad en daad bijstonden. “Ik bedank iedereen die mij in de loop der jaren geholpen heeft vanuit de bodem van mijn hart. Zonder namen te noemen en dat hoeft ook niet want de mensen om wie het gaat, weten dat ik hen bedoel.”
De stichting Ankie sluit op 1 januari het boek. Het resterende budget blijft beschikbaar voor de aanschaf van een verjaardagscadeautje voor kinderen die op hun verjaardag onder behandeling zijn.
Door: Dasja Abresch
